[Novel] Omega3verse. – Day23

ตอนเก่าเก่าเก่า

Day 23

Keyword : Attack

Ch 23 : Jan 3, 2017.

 

‘ม้าน้ำ เป็นปลาที่นิยมทำเป็นยาจีนตามตำราการแพทย์แบบจีน ด้วยเชื่อว่าบำรุงกำลังและเสริมสมรรถนะทางเพศ โดยจะทำไปตากแห้งและขายเป็นชั่งน้ำหนักขาย ทำให้ม้าน้ำทั่วโลกในปีหนึ่ง ๆ ถูกจับเป็นจำนวนมากเพื่อการนี้ และยังถูกนำไปทำเป็นเครื่องประดับอีก จนกลายทำให้เป็นสัตว์หายากและใกล้สูญพันธุ์ในบางชนิด’

-Wikipedia

 

หลังจากตรวจดูจนแน่ใจว่าโจชัวและโคลตัวน้อยไม่มีอาการผิดปกติ รวมถึงคนอื่น ๆ ได้พักผ่อนเต็มที่หนึ่งวันแล้ว คณะแพทย์และพยาบาลจึงเก็บสถานที่ แพ็คของทุกอย่างเตรียมอพยพกลับคริมสัน

คาร์ลและพอลตื่นเช้ากว่าใคร พวกเขาเช็คอาวุธทั้งหมดที่มี เปลี่ยนเป็นชุดพร้อมต่อสู้ พอลปลีกตัวออกไปสืบข่าวด้านนอก และจะกลับมาสมทบกับคาร์ลเพื่อส่งพวกโจชัว ก่อนจะตรงไปรายงานตัวกับซีตัส หาทางรับมือกับชาร์กเบนเดอร์ต่อ

ส่วนโซอี้และพวกพี่ชาย หลังจากทำหน้าที่หุงหาอาหารเช้าให้ทุกคนแล้ว ก็ออกไปยังบริเวณเวิ้งน้ำเพื่อส่งข่าวให้กับบรรดาวาฬ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเซาท์เทิร์นเนียร์ให้ช่วยเป็นหูเป็นตาระวังภัยให้ แลงดอนจะประจำอยู่ตรงเวิ้งน้ำเพื่อรับคลื่นสื่อสารระยะไกล จนแน่ใจแล้วจึงจะกลับมาสมทบขึ้นรถกลับ

ทว่า โซอี้กลับมาก่อน พร้อมแขกคนใหม่ที่คาร์ลไม่ได้คาดฝัน

“เพ็ททูเนีย!” หนุ่มแมคเคอเรลดีใจเหมือนเจอญาติผู้ใหญ่ “มาได้ยังไงครับ แล้วนี่รู้จักกับโซอี้เหรอ”

“พ่อคุณเอ้ย”  นางทูน่าตรงดิ่งเข้ามาพร้อมเสียงแหลมสูง “ฉันรู้จักคนทั้งคริมสันแหล่ะจ้า เป็นประชากรอาวุโสเลยนะ ในอพาตเมนต์ของฉันก็มีวาฬอยู่คนหนึ่ง พอได้ข่าวว่าโจชัวคลอดลูกแล้วเลยซิ่งเรือยนต์ตรงดิ่งมา แต่ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจอดเอาไว้ที่ท่าห่างออกไปหลายช่วงตึก นี่เดินมาจนเหนื่อยแล้วเนี่ย”

คาร์ลฟังหญิงวัยกลางคนร่ายยาวเหยียดด้วยรอยยิ้มกว้าง “พวกเขาอยู่ด้านในตึกครับ”

ขาดคำจากคาร์ล เสียงของโจชัวก็ลอยมา เจ้าตัวกำลังอุ้มลูกเดินไปมาให้เด็กน้อยเรอหลังป้อนนมเสร็จ  “เพ็ททูเนียใช่มั้ยนั่น”

เกิดลมพัดวูบหนึ่งเมื่อนางทูน่าผละจากคาร์ลไปอย่างไม่ใยดี พร้อมเสียงแหลมสูงกว่าเดิมอย่างตื่นเต้น “พ่อคุณเอ้ยยยยยยยยยย โอ๊ยยยย ไอ้หนูตัวเล็กน่ารักอะไรอย่างนี้!!!”

โซอี้วางมือลงบนบ่าคนถูกทิ้ง  “ยังไงเด็กก็ป๊อบกว่าผู้ใหญ่อยู่แล้ว อย่าคิดมากเลยนะคะ”

“ไม่ได้คิดมากน่า” คาร์ลหัวเราะ ก่อนจะถาม “แลงดอนกับโลแกนได้ข่าวอะไรมาบ้างหรือเปล่า”

“ข้างนอกสถานการณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ค่ะ”  สาวน้อยขมวดคิ้ว “สายของเราส่งคลื่นกลับมาว่า ชาร์กเบนเดอร์เรียกพนักงานติดอาวุธเข้ามาในเซาท์เทิร์นเนียร์เกือบพันคน จนชาวเมืองแตกตื่น ผู้ว่าฯซีตัสโกรธมากเลยสั่งระดมกำลังพลแปดร้อยกว่าคนออกมาตั้งรับ…ตอนนี้ยังแค่ดูเชิงกันอยู่ ไม่รู้จะเกิดการปะทะเมื่อไหร่”

ที่แท้ความสงบในวันก่อนที่ผ่านมา คือภูเขาไฟก่อนระเบิดสินะ…คาร์ลภาวนา ให้ทุกฝ่ายยังคงตรึงกำลังเอาไว้ จนกว่าโจชัวกับลูกจะหนีไปได้แล้ว

…ทว่า…

คำภาวนา บางครั้งก็ไม่ได้ผล

แลงดอนกับโลแกนกลับเข้ามาเร็วกว่ากำหนด โซอี้แปลภาษาจิตของทั้งสองออกมาได้ว่า เกิดการปะทะแล้วในบางจุด

คาร์ลรีบบอกกับแม็กซ์ หน่วยแพทย์ทุกคนทยอยออกจากจุดซ่อนทีละสองคนเพื่อไม่ให้สะดุดตา สัมภาระบางอย่างที่ใหญ่เกินไปต้องตัดสินใจทิ้งเอาไว้ ค่อยตามมาเก็บในวันหลัง

หน่วยแพทย์ออกไปจนหมด ตามด้วยกลุ่มพี่น้องวาฬ ปิดท้ายด้วยโจชัว คาร์ล และเพ็ททูเนียที่อาสาอุ้มทารกน้อยให้ เพื่อไม่ให้เป็นจุดสังเกต

เสียงปืนเริ่มดังจากอีกฟากเมือง ขยับเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ

ทั้งหมดเข้าไปในตึกร้างสีแดงโทรม เคาะรหัสซับซ้อนเพื่อเปิดประตูเข้าไป หน่วยแพทย์เตรียมรถเอาไว้ให้เรียบร้อยแล้ว เพ็ททูเนียไม่มีทางเลือกนอกจากต้องติดเข้าไปในคริมสันด้วย

คาร์ลห่วงหน้าพะวงหลัง พอลยังไม่กลับมา และต้องส่งโจชัว…นี่จะเป็นครั้งแรกในรอบเกือบเดือนที่พวกเขาต้องพรากจาก

ชายหนุ่มตัดสินใจทำสิ่งที่อยากทำก่อนไม่มีโอกาส เขาเดินไปหาเพ็ททูเนีย “….ขอผมอุ้มเขาได้ไหมครับ”

โคลตัวน้อยถูกส่งมาสู่อ้อมแขนของคาร์ล…ตัวเล็กนิดเดียวนักเมื่อเทียบกับท่อนแขนใหญ่…เจ้าตัวน้อยลืมตาแล้ว…เป็นดวงตาสีทองสุกใส

แม้จะรู้ว่าเป็นสีตาของซีบิล ศัตรูหัวใจ แต่เขากลับรักมันเหลือเกินเมื่อเป็นดวงตาของลูก…คาร์ลก้มลงจูบหน้าผากเล็ก ๆ นั้นอย่างแผ่วเบา ระวังไม่หนวดเคราบาดโดนผิวอ่อน

แผ่นหลังของเขาอุ่นซ่าน เมื่อโจชัวสวมกอด…เขาหันไปหาอีกฝ่าย ก้มลงจูบริมฝีปากสีเรื่อจางนั้น แล้วส่งลูกคืนให้

“…ดูแลเขาดี ๆ นะ”  ก้อนสะอื้นจะหลุดออกจากลำคอหนา นึกด่าตัวเองที่ชักจะบ่อน้ำตาแตกง่ายขึ้นทุกวัน

“นายด้วย…ดูแลตัวเองให้ดี ดูแลพอลด้วย…ถ้าว่าง”  โจชัวบอกพร้อมรอยยิ้มหยอกเย้า

คาร์ลโขกศีรษะใส่อีกฝ่ายเบา ๆ ก่อนจะถอยออกไปตั้งหลักคุ้มกัน เขาเห็นเพ็ททูเนียยื่นมือมาช่วยอุ้มเจ้าตัวเล็ก โซอี้นั่งอยู่ข้าง ๆ ราวกับบอดี้การ์ดคอยอารักขา

ตามที่ตกลงกันเอาไว้ หากพอลกลับมาไม่ทันที่ซ่อนเก่า จะตามมาสบทบที่ประตูทางเข้าคริมสัน หากเวลาไม่มีแล้ว คาร์ลเดินออกมาจากประตูกล เตรียมปิด

จังหวะเดียวกับที่พอลมาถึง…วิ่งมา…ด้วยสภาพหนีตาย

“หมอบลง!!!”

/Attack!!!/

เสียงแรกคือพอล ส่วนเสียงสองไม่ต้องสงสัย ศัตรูแน่แท้ คาร์ลทิ้งตัวลงบนพื้นทันที ห่ากระสุนพุ่งข้างศีรษะเขาไป ฝังลงบนผนังเกิดเป็นลอดลายยาวเหยียด

“พอล! เป็นอะไรมั้ย!” หนุ่มแมคเคอเรลถามขณะกลิ้งตัวใช้โต๊ะเป็นที่กำบัง ชัก Assault rifle ออกมาตั้งลำ เตรียมโต้กลับโดยอัตโนมัติ

“แม่งเอ้ย!!!” เสียงอยู่ แสดงว่ารอดอยู่ พอลวิ่งมาหลบหลังบาร์น้ำเก่า ๆ ควักปืนกลมือออกมารีโหลดกระสุน “พวกมันเอาเรือยนต์มาเป็นร้อยลำ คนของซีตัสสกัดไว้ไม่ค่อยอยู่เท่าไหร่ เผลอแป๊บเดียวก็ข้ามมาใกล้ที่นี่แล้ว”

จบคำพอล กระสุนอีกชุดใหญ่ก็กราดเข้ามา คราวนี้เลาะเอาประตูหน้าหลุดออกไปทั้งยวง

“เราจะให้พวกมันผ่านเข้าไปไม่ได้!!! พวกโจชัวกำลังจะออกเดินทาง”  ตะโกนบอก แล้วใช้จังหวะที่กระสุนจากภายนอกขาดช่วง ยิงสวนออกไปบ้าง “บ้าเอ้ย! เรือลำนึงใส่พวกมันมากี่คนวะพอล”

“ลำนึงมีสี่ห้าคน” พอลยกกระบอกปืนขึ้นเหนือที่กำบัง สาดปืนกลต่อจากคาร์ลอย่างไม่ให้ขาดช่วง “เอาไงดี เดี๋ยวฉันวิ่งล่อให้ แล้วนายส่องเก็บพวกมันไหวมั้ย”

คาร์ลเดาะลิ้น เขาไม่แน่ใจเลย  “จะพยายาม”

พอลพยักหน้ารับ พอให้สัญญาณ จึงวิ่งฉีกออกจากที่บาร์น้ำ กระสุนหลายนัดไล่ตามการเคลื่อนไหว คาร์ลอาศัยจังหวะนั้นลุกขึ้นประทับปืนขึ้นส่อง ลั่นไกไปสามนัด

เสียงร้องอย่างเจ็บปวดดังมาเพียงครั้งเดียว ก่อนที่กระสุนชุดใหม่จะสาดเข้ามาจนต้องรีบมุดหลบ

“เก็บไปได้หนึ่งเองเรอะ!!!”  พอลตะโกนมาจากใต้โต๊ะตัวหนึ่ง

“โทษทีหัวหน้า ช่องยิงมันแคบมาก”  คาร์ลเจ็บใจ หากเป็นที่โล่งกว่านี้ เขาคงจัดการได้หมด

“เดี๋ยวจะล่อให้อีกที”  หัวหน้าถอนหายใจหนักหน่วง “งวดนี้ขอเน้น ๆ นะ ไม่งั้นตูดฉันได้พรุนแน่”

ลูกน้องตอบรับ เฝ้ารอสัญญาณ…ตั้งสมาธิใหม่

พอลส่งสัญญาณมือ แล้วพุ่งออกจากจุดกำบังอีกครั้ง คาร์ลเหนี่ยวไก นัดแรกพลาดไปอย่างน่าผิดหวัง เขาตั้งลำใหม่ ยอมเสี่ยงลุกขึ้นยืนเพื่อหามุมยิงมากขึ้น

แต่แล้ว ไหล่หนากลับถูกจับเอาไว้ กดให้นั่งลงตามเดิม เสียงนุ่มและนิ่งดังอยู่เหนือหัว

“หลบ”

กระสุนสี่นัดแผดเสียงลั่นต่อเนื่อง…เป้าหมายไม่มีเสียงร้อง หากร่วงลงไปกองจนหมด

พอลโผล่หน้าไปเช็คว่าศัตรูล้มเกลี้ยง เมื่อหันมาเห็นว่าเป็นฝีมือใครก็ทำหน้าราวกับจะกรี๊ดอย่างปลื้มปริ่ม

 

“โจชัว!!!”

เจ้าของชื่ออยู่ในชุดพร้อมไล่ล่า เขาเลิกคิ้วให้หัวหน้าพลางเช็คแม็กกาซีนว่าเหลือกระสุนเท่าไหร่ ก่อนจะแบมือไปทางคาร์ลที่นั่งอยู่ข้าง ๆ “เอาแอสซอล์ไรเฟิลของนายมาให้ฉัน แลกกับปืนพกสองกระบอกโอเคไหม”

“….ทำไมนายยังอยู่”  คาร์ลลุกขึ้น ขมวดคิ้ว “เอาตัวเองมาเสี่ยงทำไม!”

แล้วคาร์ลต้องหุบปากแทบไม่ทัน เมื่อน้ำตาหยดหนึ่งที่ไม่คาดฝันว่าจะได้เห็นจากคนตรงหน้าร่วงลงมา…

“ไม่มีฉันแล้วพวกนายสู้ไหวมั้ยล่ะ…”  โจชัวตวัดหางตาอย่างเกรี้ยวกราดทั้งที่ชุ่มไปด้วยน้ำคลอเบ้า

คนถูกถามแทบจะคุกเข่าแล้วก้มหัวให้…โจชัว ซาร์ดีน มือปืนอันดับหนึ่งของรุ่น ไม่มีใครล้มล้างได้

“แล้ว…ลูกล่ะ…”  คาร์ลเอ่ยคำถามอย่างฝืนคอ ความห่วงแล่นขึ้นมาจนจุกอก

“ฝากให้เพ็ททูเนียกับโซอี้ดูแล”  ตอบพลางสูดน้ำมูกดังฟืดใหญ่ กลั้นน้ำตาไว้เต็มที่ “พวกเขาออกรถไปแล้ว เดี๋ยวถึงคริมสันแลงดอนกับโลแกนจะเกณฑ์กำลังคนมาปิดทาง คงเบาใจได้”

ปากบอกว่าเบาใจ แต่สีหน้าไม่ได้เบาตามเลย…คาร์ลอดไม่ได้ ดึงร่างเล็กกว่ามากอดเอาไว้

พอลเดินตามมาสมทบ  “…นายเสียสละเกินไปไหมโจชัว…”

“ไม่…มันเป็นหน้าที่ของฉัน มันเป็นปัญหาที่มีต้นเหตุจากฉัน ฉันต้องจบมันด้วยมือตัวเอง”  โจชัวหันไปสบตากับหัวหน้าแน่วแน่ “…และฉันจะไม่ยอมเสียครอบครัวของฉันไปแม้แต่คนเดียว…ไม่ว่าลูก หรือ คาร์ล หรือนาย”

คำขอบคุณจากพอลนั้น มาในรูปแบบของอ้อมกอดแห่งมิตรภาพอันแนบแน่น…สามสหายรวมกันเป็นหนึ่งครอบครัว

“เรือของเพ็ททูเนียจอดห่างจากที่นี่ไปสามตึก”  พอลกล่าว แสยะยิ้มร้ายกาจ  “…ไปช่วยผู้ว่าฯซีตัสทำลายกองเรือชาร์กเบนเดอร์กันหน่อยไหม”

ไม่ต้องสงสัย คำตอบนั้นมีเพียงอย่างเดียว

ล้างบางพวกมัน

TBC

Talk :

• พะงาบ ๆ ….. /ใกล้ตาย
• ยังคงพยายามอยู่ค่ะ…