[POI] Drabble – Escape.

[POI Drabble] Escape.

Person of interest.

 

Mr. Reese & Mr. Finch

 

From SS1 ep.2

 

ending song – The Truth

 

หัวไหล่แทบไม่เฉียดกันด้วยซ้ำ เมื่อต่างคนต่างหันไปคนละทาง

 

 

รีสรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นทิชชูเปียกๆ ที่โดนเขี่ยเมื่อใช้เสร็จ ทุกครั้งหลังจบงาน…ก็ไม่ได้ร่วมงานกันมานานเท่าไหร่หรอกนะ แต่…นั่นแหล่ะ นอกจากตอนที่ไปเก็บเขามาจากรถไฟดาวน์ทาวน์ ฟินซ์แทบไม่คุยกับเขานอกจากเวลาทำงานอีกเลย

 

 

…คิดอีกที การคุยกันหลังส่งพยานให้ตำรวจ อาจจะสะดุดตาไป

 

 

โอเค เข้าใจได้

 

 

เขาจึงไปหา แฮโรลด์…หรือฟินซ์ในคาบมนุษย์เงินเดือนหน้านิ่งที่ออฟฟิศ

 

 

แล้วเจอแต่โต๊ะเปล่า กับสาวหน้าแน่นที่มาอธิบายว่าเจ้าของโต๊ะเก่า ไปโดยไม่ลา

 

เขากลอกตา ควรจะมีเวลาสบถหัวเสียกว่านี้ ถ้ามือถือไม่ดังเสียก่อน

 

 

 

“ผมคิดว่าเราคุ้นเคยกันมากขึ้นแล้วซะอีก ‘แฮโรลด์’ ”

 

 

“ผมบอกแล้ว ว่าผมเป็นคนโลกส่วนตัวสูง”

 

นี่คือคำตอบสำหรับเขาที่ช่วยชีวิตอีกฝ่ายเอาไว้ได้ทัน? เย็นชาโคตร…

“อย่างน้อยน่าจะเชื่อใจกันบ้าง”

“เชื่อใจ” ต้นสายทวน “ไม่ใช่สิ่งที่ผมจะยอมรับได้ง่ายๆ…ผมมีเหตุผลของผม”

รีสยิ้มออกมา…แบบแสยะ  “คุณกำลังจะบอกเหตุผลกับผม?”

เสียงขยะถูกทิ้งลงถัง ตามมาด้วยคำตอบ  “อย่าโทรมาหาผมคุณรีส  ผมเป็นฝ่ายโทรไป”

ถ้าใส่คำว่า “เท่านั้น” ลงไปได้ จะเป็นคำสั่งเลยทีเดียว

 

 

รีสโดยตัดสายใส่…เขามองหน้าจอ…เอาเครื่องมือถือเคาะหัวตัวเอง ดับความหงุดหงิด

ก่อนจะเดินออกไปจากที่นั่น

 

…..

……………………

……………………………..

เสียงกึกๆของการเดินที่ผิดปกติ ทำให้รีสกระตุกมุมปาก

“ไง แฮโรลด์”  เขากะจังหวะเรียกให้พอดีกับการมาถึงจุดที่เขานั่งซุ่ม

คนได้ยินชะงักเท้า  รีสสังเกตได้ว่าอีกฝ่ายสะดุ้งเล็กน้อย แต่รีบกลบอาการ  นัยน์ตาสว่างจ้าเหลือบมองลงมา ก่อนจะตวัดกลับ

“ไม่สนใจผมเหรอ? เพราะตอนนี้ไม่ได้ชื่อแฮโรลด์แล้วสินะ”  รีสเหลือบตาขึ้นมองบ้าง…เขาเห็นแววตาคู่นั้นสะท้อนจากเลนส์แว่นกรอบดำ จงใจไม่ไหวติง

“ผมคิดว่าคุณควรเก็บเวลาอันมีค่าไปพักผ่อน”  ฟินซ์ยกมือถือขึ้นมาดูเวลา และข้อมูลพร้อมกัน  “โชคดีที่ตอนนี้ไม่มีลิสต์ไหนต้องจับตา”

“บังเอิญผมพักพอแล้ว และว่างจนอยากรู้อะไรหลายๆเรื่อง”  เขาตอบ พร้อมหยิบถุงข้างตัวออกมา “แซนด์วิซ เอาซักหน่อยไหม?”

“ขอบคุณ แต่ผมทานมาแล้ว”  ฝ่ายถูกชวนตอบแบบแข็งทื่อ แล้วออกเดินต่อ

 

ก่อนจะชะงักอีกรอบ เมื่อมือหยาบๆคว้าหมับเข้าที่ขา

“นอกจากติดตามคนอื่นเก่ง คุณยังหนีเก่งด้วย”  รีสจับบริเวณเหนือข้อเท้าเพื่อไม่ให้ลื่นหลุด ปลายนิ้วเลยไปโดนช่องว่างระหว่างถุงเท้ากับชายกางเกง…ผิวที่สัมผัสได้นั้นเย็น….ก่อนจะค่อยๆอุ่นขึ้น

ลมหายใจสูดเข้า เบาๆ ช้าๆ ก่อนคำตอบจะออกมา  “….เป็นทักษะตั้งแต่ยังหนุ่มมั้ง”

ขาพังแบบนี้ยังหนีเก่ง…สมัยก่อนอีกฝ่ายเจอเรื่องอะไรมา…มิสเตอร์รีสได้แต่คิดในใจ  “คงเป็นประสบการณ์ที่มีค่านะ…แต่ตอนนี้…อืม….”  เขาเลิกคิ้วเป็นทำนองว่าเหนือกว่า

มิสเตอร์ฟินซ์ยิ้มบางๆตอบ วางมือลงบนไหล่คนที่นั่ง ตบเบาๆ….ก่อนจะเคลื่อนขึ้นมาตามบ่า…ต้นคอ…จนถึงท้ายทอย

ปลายนิ้วเกาเกลี่ยเส้นผมสั้นๆดำปนขาว เรียกขนอ่อนทั่วตัวมิสเตอร์รีสให้ลุกขึ้นมาเกรียวกราว…ลำคอเกือบจะเปล่งเสียงครางต่ำ

พริบตาที่มือไม้อ่อนเพราะอารมณ์  ข้อเท้าที่เขายึดไว้ก็สลัดหลุดจากมือ

“ใช่…เป็นประสบการณ์ที่มีค่า…และใช้ได้ผลทุกครั้งด้วย”  ฟินซ์แค่นหัวเราะ ก่อนจะเดินโขยกเขยกไปเปิดประตู และปิดลงโดยไม่แม้แต่หันมามอง

ทิ้งคนที่อุตส่าห์มาดักรอ ให้ยกมือคลำต้นคออย่างหัวเสีย และรู้สึกร้อนบนใบหน้า

คราวหน้า…เขาจะไม่ให้หลุดมือแน่นอน

-End-

 

Talk : มาช๊วยโหมดขึ้นเรือพาย เพิ่งจะดูได้แค่ SS1 ตอน2 ค่ะ แต่มันก๊าวใจ…//รักคนแก่ <3// สำหรับผู้ดูมาจนจบ เราอาจจะเก็บคาแรคเตอร์ได้ไม่ครบเพราะเพิ่งดูไปน้อยนิด แต่อยากเขียนขึ้นมาน่ะค่ะ ,,- -,,